دو روز

دیشب کابوس کلاس و کار و پروژه ها و .... رو میدیدم

+: دارم میرم سر کلاس این متن رو دو روز بعد از متن بالا دارم مینویسم

زن

 

اگه این چند هزار سال سختی که کشیدی قابل حله با ببخشید ، ببخشید ...

 اش تو چشمام جمع میشه با این تیکه

بعضیا حیف نونن دیگه کاریش نمیشه کرد

فکر میکنم دلیل اینکه رویاهام نمیان قبل خواب این باشه که در طول روز زیاد تصویر از دیگران و زندگی مثلا زیباشون میبینم و ذهنم داره هویت اونها رو برای خودش فرض میکنه به خاطر همین شبا قبل خواب چیزی از خودش نداره که نشونم بده ....

کتاب سواد طراحی از استاد قاسمی هدیه گرفتم یه دست نوشته و شعر حافظ هم به صورت دست نویس برام نوشتش اول کتاب به عنوان یادگار، خیلی کتاب کم میخونم جدیدا، حتی از قبلم کمتر

خیلی کوفته و خسته ام ، امروز با آب یخ دوش گرفتم چون آبگرمکن خراب بود و یه جلسه هم داشتم که اونجا هم انرژی بحث کردن با کارفرمای نادون رو نداشتم چون میدونستم حرف حرف خودشه فقط کاری که بخوانو میکنم و تحویل میدم پروژه رو، تازه زنه برگشته میکه ما میخواستیم سیصد جمع کنیم کارو، حالا کار ملیونی رو من با چهارصد بهشون قیمت اشتباه دادم و جلسه اولم یادم رفت درمورد قیمت صحبت کنم و این شد که اینا فکر کردن مال مفت گیر آوردن، ولی کور خوندن دفعه بعد حالیشون میکنم که از این خبرا نیست خودتونو پررو نکنین

یه ذره خودتو میکشی عقب که نفس بگیری سریع واسه خودشون میبرن و میدوزن و ؛ زنیکه غیر مستقیم برگشته میگه پول زیادیم داریم بهت میدیم و کاری نکردی، احمق پز لیسانس مانیکشو میده

میخواستم بگم شاوایت یور اس بابا