برای روز های خاکستری، سفید یا سیاه که خودم بودم، هستم و خواهم بود

چرا آدم هرچی بزرگتر میشه هی از اصلش فاصله میگیره؟

من خودمو میخوام، زیبای درونم رو با تمام درداش و با تمام ناراحتی های بزگ و شادی های کوچیکش

من فقط میخوام خودم باشم، نه کس دیگه ای، اینی که میره سر کلاس با لباسای پیرزنی من نیستم که، از اون بدم میاد هر کی هست من نیست

من هنوزم پای شونزده هفده و هیجده سالگی هام وایستادم حتی الان که بیست و پنج سالمه، حتی وقتی سی و سه سالمه، حتی وقتی صد ها سالمه یا میلیارد ها....

من منم و کسی نمیتونه منو از من بگیره، من از هر اجباری متنفرم و از هر آزادی استقبال میکنم

اینم

اگر هر چیزی اینجا نسبیه این یکی قطعیه.

کاملا دیکتاتور مآبانه و زیبا.