عرفان

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

من زندگی‌ام یا نه؟

حس میکنم از درون خالیم، هرچی هست لذت، شور اشتیاق، اراده، صبر، انگیزه؛ همه از بیرونه داخلم هیچی نیست، انگار یه پوسته سیاه سنگی باشه انگار فرآیند تبدیل سیاه چاله به سفیدچاله برعکس شده باشه انگار سفیدچاله رو یهو معکوس کنی؛ نه همون سنگ سفت و سخت و سیاه بهتره برای مثال زدن چون واقعا انگار نه هیچی وارد میشه و نه خارج. مثل یه تیکه سنگ که تو فضا معلقه.

بیگ بنگ چطوری رخ داد؟ از برخورد دوجرم آسمانی بود؟ خدا که گفته زمین و آسمون رو از هیچ آفریدیم گفته بود گفتم "کن فیکون" منم بگم؟ من از اون اراده ها ندارم که، دارم؟ نمیدونم هنوزم سنگم هنوزم یه فضای بینهایت خالی و سیاهم بهتر بگم عدم، هر وقت جهانم رو تشکیل دادم برمیگردم ... ایندفه مینویسم از دنیایی که شاید ساختنش از هفت روز بیشتر طول بکشه، خوبیش اینه که یه رفرنسی دارم...

تا تو باشی...

حقیقتش دلم خونه، این که تو این هوا تو خونه پای سیستم بشینی و عین سگ کارهای پایان نامه‌ی عقب افتادتو که با خر بازی هی عقب تر انداختی به جای این که بری تو پارک کنار راه‌آهن بشینی و کتاب بخونی و اتود بزنی و نفس بکشی خیلی ستمه البته ستمیه که خودم به خودم کردم... دندم نرم چشمم کور